Mathieu (46): ‘Ga ik te snel, dan lukt het me soms niet meer om terug te schakelen’

Mathieu (46) woont in Amsterdam-Noord. Hij is handig met computers en schrijft graag artikelen met behulp van AI, artificiële intelligentie. “Dit is de vijfde keer dat ik ben opgenomen. Ben je bipolair en gebruik je de juiste medicatie, dan ontregel je in principe niet. Bij mij is dat anders: ik ontregel zo’n beetje om de twee jaar.”

Crisismaatregel
“De maand december was heel rommelig. Dat ik met een crisismaatregel in de kliniek in Oud-West ben beland, is dus niet zo gek. Ik kwam per ambulance met een agent erin, wat vrij ongebruikelijk is. De maand begon voor mij uitzonderlijk, met een nachtje in een politiecel. Daarna hadden mijn broertje en ik bijna alle spullen uit mijn moeders huis afgevoerd. Dit moest omdat ze anders haar woning in Noord zou verliezen. Ondertussen was ik bezig geweest met het herinrichten van mijn eigen huis en had ik tijdelijk spullen bij mij op de overloop gezet. De nieuwe buren klaagden daarover. Er ontstond een miscommunicatie, waarbij de buurvrouw de politie belde omdat ik angstaanjagend gedrag zou vertonen.”

Autisme Spectrum Stoornis
“Dit is de vijfde keer dat ik ben opgenomen. Ben je bipolair en gebruik je de juiste medicatie, dan onregel je in principe niet. Bij mij is dat anders: ik ontregel zo’n beetje om de twee jaar. Dit betekent dat de medicatie niet klopt of de diagnose incompleet is.

Naar aanleiding van mijn klinische depressie in 2009 kreeg ik mijn eerste psychologisch onderzoek. De conclusie: ADHD. Later werd ik gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis en ADD. Vorig jaar had ik weer een psychologisch onderzoek. Ik kreeg er het label ASS bij, Autisme Spectrum Stoornis. De afgelopen tien jaar is er veel research gedaan naar autisme bij volwassenen. Wat ze nu weten, wisten ze in 2009 nog niet.”

Ziekte van Hodgkin
“Autisten kunnen vaak één of twee dingen heel goed. Het gevolg is dat ze een derde gebied, zoals wonen, werk of zelfzorg, niet op orde kunnen houden. Ik ben goed in sociale activiteiten. Ik heb veel vrienden en praat met iedereen. Ik ben een sociale autist. Daarnaast ben ik muzikaal en analytisch. Ik houd ervan om in onderwerpen te duiken en met behulp van AI artikelen te schrijven.

Volgens mij heb ik nu een kloppende diagnose. Ik ben me bewust van klachten die me eerder niet waren opgevallen. Ik denk dat het me gaat lukken om minder vaak te worden opgenomen. Ik sta positief in het leven. Als tiener heb ik een vorm van lymfeklierkanker overleefd, de ziekte van Hodgkin. Dat ik daarvan ben genezen, voelt alsof ik op een bepaalde manier al heb gewonnen. Door me te blijven inzetten voor de behandeling van mijn psychische klachten zal het me ook lukken om die te verminderen.”

Opa Orlando
“Mijn moeder is Surinaams, Chinees-Hindoestaans, en mijn vader Nederlands. Ik heb een broertje. Onze ouders zijn al jaren uit elkaar. Mijn vader is hertrouwd en woont met zijn vrouw ook in Noord. Samen hebben ze een zoon. Mijn vader en stiefmoeder zie ik geregeld.

Ik ben in Amsterdam geboren, maar opgegroeid in Paramaribo. Toen ik 3 was, ging mijn moeder terug naar haar ouders in Suriname. Het ging hier niet meer. Hoe dat zat, weet ik niet precies. Mijn vader bleef in Nederland en kwam ons elk jaar een maand opzoeken. Opa Orlando, mijn moeders vader, zei dat ik goed op mijn moeder en broertje moest letten.

Aan het eind van de lagere school werd ik ziek. Op mijn 12e moest ik naar Nederland terug om in het AMC behandeld te worden voor Hodgkin. Omdat mijn vader toen in Amerika werkte, ging opa Orlando met mij mee naar Zuidoost. Pas op mijn 17e werd ik genezen verklaard.”

Scholengemeenschap Reigersbos
“Ik heb vwo gedaan op Scholengemeenschap Reigersbos. De leraren wilden me naar de mavo sturen, maar mijn opa zei dat ik naar het vwo moest. Hij zette altijd hoog in en keek dan wat er gebeurde. Dat heb ik van hem geleerd.

Op het vwo zag ik leerlingen met boeken en agenda’s. Mijn broertje en ik hadden onze lagere school zonder boeken gehaald. Mijn moeder had geen idee dat we iets mee naar school moesten nemen. Zolang ze geen klachten kreeg was het goed, vond ze. Ze is in Suriname een tijdje opgenomen geweest omdat ze psychotisch leek. Of dat echt zo was, weet niemand. Ze had altijd veel aan haar hoofd. Als kind heb ik taken van haar overgenomen. Daarom zie ik mezelf als haar broertje.”

“In mijn middelbare schooltijd hielp ik mensen om hun nieuwe computer te installeren of upgraden. Na het vwo heb  ik eerst twee jaar als systeembeheerder gewerkt en ging ik daarna bedrijfskundige informatica studeren aan de Co-op Heao, een opleiding waarbij je werkt en studeert. Aan het eind van mijn studie was ik mede-oprichter en later ook eigenaar van een bedrijf in brand experience marketing. Na vijf jaar ben ik daarmee gestopt. Door de groei van het bedrijf werd de druk me te veel en kreeg ik in 2009 burn-outklachten. Ga ik te snel, dan lukt het me soms niet meer om terug te schakelen.

In 2010 nam ik een tussenjaar met freelance werk, veel feestjes en middelengebruik. In 2011 begon ik bij een internetbedrijf in Bussum. Na enkele maanden liep ik er vast. Ik werd ondergestimuleerd en raakte overspannen: een bore-out. Na enkele jaren ben ik in de WIA terechtgekomen. Deze arbeidsongeschiktheidsuitkering heb ik nog steeds. Ik ben voor 100 procent afgekeurd en werk al twaalf jaar niet meer.”

Kliniek Reigersbos
“In 2013 werd ik voor het eerst opgenomen. Ik heb toen tweeënhalf jaar in drie verschillende instellingen gezeten, waaronder Kliniek Reigersbos in Zuidoost. Tijdens mijn eerste opname heb ik voor het eerst twee psychotisch-achtige episodes meegemaakt. Verder niet meer. Ze waren ontstaan door het gebruik van middelen in combinatie met de voorgeschreven medicatie. Toen ik was opgenomen heeft de bank mijn koopwoning verkocht. Dankzij een schuldsaneringstraject ben ik tegenwoordig schuldenvrij.

Inmiddels heb ik een zelfstandige woonruimte met woonzorgondersteuning van HVO-Querido. In mijn huis aan het Lavaspad in Noord heb ik een ambulant team om me heen, waaronder een woonzorgondersteuner en psychiatrisch verpleegkundige. Dit zogenoemde FACT-team bewaakt mijn stabiliteit door maandelijks één of twee keer langs te komen. Ik heb dat nodig.”

Vrijheid
“Vanaf mijn 18e tot 34e heb ik achttien jaar samengewoond met vier verschillende vriendinnen. Ik wilde weer gaan daten, maar misschien is dat geen goed idee. In je eentje kun je zelf bepalen wat je doet. Als Amsterdammer is vrijheid heel belangrijk voor me. Een Amsterdammer doet waar hij zin in heeft, zolang anderen daar geen last van hebben.

Toen ik op de middelbare school zat, gingen we vuurtje stoken op het NDSM-terrein en chillen met een joint. Dat kan nu niet meer. Ik vind het jammer dat er nu meer regels zijn. Mijn wijk is saai. Ik ben het liefst bij het IJ. Fietsen naar Overhoeks, op een bankje zitten, kijken naar de hoogbouw en dan terug. Ik wissel graag van setting. Tegelijkertijd kan ik rustig een week binnen zitten en elke dag hetzelfde eten.”